بايد منتظر بنشينم

در گچ بري آسمان بالای سرم

ستاره نام گل هایی متقارن است

و سيم های ماه

ماهی يک بار

زير بار اتصال نمی روند

از بين گل های آپارتمانی

كاكتوس

محبوب من و زن هایی ست

كه بی تعارف

آب را به خار تبديل می كنند

همه چيز در اطرافم آن قدر تند بوده

كه بر كاغذ ردی به جا نگذارد

تنها می توانم از مردی بنويسم

كه وقتی به دنيا آمدم

در شهر ديگری

عاشق بود

آن سوی پنجره

ساختمانی نور و آب و خاک می خورد

و رشد می كند

بايد منتظر بنشينم

شايد كاكتوس ساكنان جديدش

از پنجره برايم ستاره بفرستد

((بهار قهرمانی))

در خانه اي كه مي سوزد

خودم را كه دفن كردم

چشم هام را نبستي حتي

گناه شعري كه سقط شد

بر گردن كداممان؟

گفتي دوات، مداوا نمي كندت

هر شب كه آتش زدي

كاغذ نشده درخت هايم را

خانه ات تاريك ست

در گور خوابيده

برق چشم هايم

نبض كدام زنده تر است؟

شب

در خانه اي كه مي سوزد

يا صبح

در خانه ي سوخته؟

((بهار قهرمانی))

نفرت‌ها در تاریکی‌های رفته

دوباره آسمان‌ات را از من مگیر

بگذار پوستِ منوّر من

شکوه من باشد 

اکنون که عشق

زیر آسمانی که مرا می‌رباید 

چمن‌های صبح را می‌بافد 

و تهدیدها مچاله می‌شوند وُ باز

دریاچه‌ها افلاک را می‌بلعند وُ باز

نفرت‌ها در تاریکی‌های رفته 

می‌میرند.

((شاپور بنیاد))

گرمای دست‌ات را احساس می‌کنم

بام‌دادان بر جای‌گاهی سنگی می‌نشینم 

وبرای‌ات نامه‌های عاشقانه می‌نویسم  

با قلمی از پر جغد،  

که آن را در دواتی در دوردست در برابر فرو می‌برم  

دواتی ملقب به دریا.  

دست‌ام را برای دست دادن با تو دراز می‌کنم،  

اما تو ساحل دیگر دریایی، در آفریقا، 

گرمای دست‌ات را احساس می‌کنم،  

در حالی که انگشتان مرا در خود گرفته است... 

آه چه زیباست داستان عشق من با شبح تو! 

((غادة السمان))

دست به آینه می برم

کدام تکه ات را در آینه جا گذاشته ای که

دهانت به خنده

دستانت به آغوش

و لب هایت به بردن نامم

کشیده نمیشود

دست به آینه می برم 

و زیبایی ات را برمیگردانم سمت خودم

امشب که چشم هایت خوابم را برد

((نرگس یعقوب‌ پور))

مشغول روييدنم

مشغول شکافتنِ سنگم

مشغولِ ثابت‌کردنِ اینکه بعد از دفنم نیز

خلاصی از من نخواهی داشت

مشغول روييدنم از شکافی در میانۀ سنگ

مشغول ثابت‌کردنِ اینکه حتی پس از مرگ

می‌توانم دستم را به زانوهای پوسیده‌ام بگیرم،

بلند شوم

و سراغت بیایم...

((نسيم لطفى))